زندگي نامه امام حسن مجتبي علیه السلام

 

امام حسن (عليه السلام) فرزند امير مؤمنان علی بن ابيطالب و مادرش مهتر زنان فاطمه زهرا دختر پيامبر خدا (ص ) است . ايشان نخستين پسری بود که خداوند متعال به خانواده علی و فاطمه عنايت کرد. رسول اکرم (ص ) بلا فاصله پس از ولادتش ، او را گرفت و در گوش چپش اقامه گفت . سپس برای او بار گوسفندی  قربانی کرد، سرش را تراشيد و هموزن موی سرش - که يک درم و چيزی افزون بود - نقره به مستمندان داد. پيامبر (ص ) دستور داد تا سرش را عطر آگين کنند و از آن هنگام آيين عقيقه و صدقه دادن به هموزن موی سر نوزاد سنت شد.

اين نوزاد را " حسن " نام داد و اين نام در جاهليت سابقه نداشت .

کنيه او را ابومحمد نهاد و اين تنها کنيه اوست . (نام و کنیه آن حضرت را پیامبر اکرم (ص) تعیین فرمودند.)

لقب های او سیّد، سبط، زکى، تقى، حجت، برّ، امین، زاهد و طیّب ، مجتبی است که از همه معروفتر "مجتبي " مي باشد.

منصب: معصوم چهارم، امام دوم شیعیان

تاریخ ولادت: نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجرى. برخى نیز تولد آن حضرت را سال دوم هجرى دانسته‏اند.

محل تولد: مدینه مشرفه، در سرزمین حجاز (عربستان سعودى‏کنونى).

نسب پدرى: امیرالمؤمنین، امام على بن ابى‏طالب بن عبدالمطلب.

مادر: فاطمه زهرا، دختر پیامبر (ص).

مدت امامت: از زمان شهادت پدرش، امیرالمؤمنین(ع)، در رمضان سال چهلم تا صفر سال پنجاه هجرى، به مدت 10 سال.

از این مدت، هفت ماه و 24 روز را عهده ‏دار امر خلافت مسلمین بود و سپس طى صلحى، آن را به معاویة بن ابى سفیان واگذار کرد.

تاریخ و سبب شهادت: 28 صفر سال پنجاه هجرى، در سن 47 سالگى، به‏وسیله زهرى که همسرش، جعدة بنت اشعث، به تحریک معاویة بن ابى سفیان، به آن حضرت خورانیده بود، پس از چهل روز مسمومیت و بیمارى، به شهادت نایل آمد.

محل دفن: قبرستان بقیع، در مدینه منوّره، در کنار قبر جدّه‏اش، فاطمه بنت اسد.

 

برای مشاهده متن کامل بر روی لینک ادامه مطلب کلیک نمایید ...

ادامه نوشته

چه کسي ماه رمضان سال آینده را درک خواهد کرد؟

چه کسي ماه رمضان سال آینده را درک خواهد کرد؟

عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ الْبَرْقِيِّ قَالَ: حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ جَدِّهِ‏ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ علیه السلام قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله:‏ مَنْ لَمْ يُغْفَرْ لَهُ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ لَمْ يُغْفَرْ لَهُ إِلَى قَابِلٍ ، فَأَيُّكُمْ يَثِقُ‏ بِبُلُوغِ شَهْرِ رَمَضَانٍ قَابِلٍ؟ صُومُوهُ‏ صِيَامَ‏ مَنْ‏ يَرَى أَنَّهُ لَا يَصُومُ بَعْدَهُ أَبَداً ، فَكَمْ مِنْ صَائِمٍ لَهُ عَاماً أَوَّلَ أَمْسَى عَامَكُمْ هَذَا فِي الْقَبْرِ مَدْفُوناً ، وَ أَصْبَحَ فِي التُّرَابِ وَحِيداً فَرِيداً !
حضرت مجتبی علیه السلام از رسول خدا صلّی الله علیه و آله نقل می کند که فرمود: کسی که در ماه رمضان آمرزیده نشود ، امیدی به آمرزش او تا سال بعد نیست. کدام یک از شما مطمئن است که ماه رمضان سال آینده را درک می کند؟ پس همچون کسی روزه بگیرید که ابداً روزه سال بعد را درک نخواهد کرد. پس چه بسیار روزه دارانی که یک سال را برای روزه داری در اختیار داشته اند ، امّا امسال در قبر مدفون اند و در تنهایی سر بر خاک نهاده اند.

عبدالله بن حسن

روز پنجم محرم را میهمان سبط اکبر پیامبر(ص) و سید جوانان اهل بهشت، یعنی امام حسن مجتبی(ع) هستیم که دو پسرش ـ قاسم و عبدالله ـ در کربلا در رکاب عمو به شهادت رسیدند.

«عبدالله بن حسن» فرزند کوچک امام حسن مجتبی(ع) یکی از نوجوانان نابالغی بود که به همراه خانواده خود و عمویش حضرت اباعبدالله الحسین(ع) به سوی کوفه آمده بود.

از صبح تا عصر عاشورا ، ابتدا اصحاب امام حسین(ع) و سپس اهل‌بیت آن حضرت یک به یک و یا دسته‌جمعی به میدان رفتند و به شهادت رسیدند؛ و سرانجام زمانی رسید که امام(ع) یکه و تنها در میان هزاران هزار دشمن مسلح باقی ماند و گهگاه فریاد بر می‌آورد: «آیا یاری‌کننده‌ای هست که به خاطر خدا از حرم رسول خدا دفاع کند؟».

«شمر بن ذی الجوشن» برای آن که کار را تمام کند به همراه پیاده نظام لشکر، به امام(ع) هجوم آوردند، دور آن حضرت را گرفتند و از پس و پیش ایشان را مورد حمله قرار می‏دادند.

عبدالله که در بین كودكان و زنان، در خیمه‌گاه حضور داشت تاب و تحمل دیدن غربت عموی تنهای خویش را نیاورد و ناگهان از خیمه‌ها بیرون آمد. حضرت زینب(س) او را گرفت شاید که بتواند مانع رفتن وی شود و نگذارد یادگار برادر طعمه‌ي گرگ‌های گرسنه یزیدی گردد؛ ولی عبدالله گفت: «نه، به خدا سوگند عمویم را تنها نمی‌گذارم». سپس دست خود را از دست عمه رها ساخت، به سوی میدان دوید و خود را به امام(ع) رساند تا با بدن کوچک و ظریفش از او دفاع کند.

در غوغایی که دور امام(ع) ایجاد شده بود یکی از لشکریان یزید شمشیر خود را به قصد ضربه زدن به آن حضرت فرود آورد. عبدالله دست خود را سپر کرد تا شمشیر به امام اصابت نکند. شمشیر، بُـرّان و ضربه، سنگین بود و دست نوباوه‌ي پیامبر(ص) را از بدن جدا کرد؛ آنگونه که فقط به پوستی آویخته شد. عبدالله یتیم از شدت درد ناله‌ای برآورد و پدرش را صدا کرد: «وا ابتاه ... »

اینک، حال امام را تصور کنید که هر دو امانت برادر شهیدش ـ‌ قاسم و عبدالله ـ را نیز پرپرشده می‌دید... 

اشك و خون از ديده‌اش بر خاك ريخت

اشك بر آن كودكِ بي‌باك ريخت

امام(ع) او را در آغوش گرفت، به خود چسپاند و در گوشش زمزمه کرد:«فرزند برادرم! صبر داشته باش و خداوند بزرگ را بخوان؛ تا او تو را به پدران صالحت ملحق کند».

آن برادرزاده‌ام صد چاك شد

اين برادرزاده‌ام بر خاك شد

آن برادرزاده‌ام سرمست رفت

اين برادرزاده‌ام بي‌دست رفت

امام(ع) سپس دست به دعا برداشت و گفت:«خداوندا! اگر مقدر کرده‌ای که این قوم را تا مدتی زنده نگهداری در بین آنان تفرقه‌ای سخت بیانداز... زيرا آنان ما را دعوت کردند و وعده یاری دادند اما به ما حمله کردند و ما را کشتند».

بسته شد چشمش، ولي لب باز شد

آخرين نجواي شه آغاز شد

كاي خدا گر چه مرادت حاصل است

ديدن مرگ يتيمان مشكل است

در ره تو هستي‌ام از دست رفت

حيف شد، عبداللَهَم از دست رفت

اين دو بر من، روح پيكر بوده‌اند

يــادگــاران بــرادر بـــوده‌اند

در این هنگام تیرانداز سپاه دشمن ـ که گفته‏ اند «حرملة بن کاهل» بود ـ گلوی نازک عبدالله را نشانه گرفت و او را در دامان عمویش ذبح کرد ...

الا لعنة الله علی القوم الظالمين ؛ و سيعلم الذين ظلموا أي منقلب ينقلبون.





-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

منابع اصلی:

1. سيد بن طاووس ؛ اللهوف في قتلی الطفوف ؛ قم: منشورات الرضي، 1364 .

2. شيخ عباس قمي ؛ نفس المهموم ؛ ترجمه و تحقيق علامه ابوالحسن شعراني ؛ قم: انتشارات ذوي‌القربی، 1378 .

3. اشعار فارسی، زبان حال هستند و سنديت قطعي ندارند. (منبع: جزوه آموزشي آداب مرثيه‌خواني با عنوان طنين عشق ؛ تهيه و تنظيم مرتضی وافي ؛ قم: انتشارات شفق، 1380).

وقایع پنجم محرم

بنا بر آنچه که در منابع اسلامی در رابطه با وقایع مرتبط با حادثه کربلا که در روز پنجم محرم الحرام سال 61 هجری آورده شده است، به موارد ذیل می توان اشاره نمود:

-  در این روز عبیداللّه‏ بن زیاد، شخصی بنام "شبث بن ربعی" را به همراه یك هزار نفر به طرف كربلا گسیل داد.(1)

-  عبیداللّه‏ بن زیاد در این روز دستور داد تا شخصی بنام "زجر بن قیس" بر سر راه كربلا بایستد و هر كسی را كه قصد یاری امام حسین علیه‏ السلام داشته و بخواهد به سپاه امام علیه‏ السلام ملحق شود، به قتل برساند. همراهان این مرد 500 نفر بودند.(2)

-  در این روز با توجه به تمام محدودیتهایی كه برای نپیوستن كسی به سپاه امام حسین علیه‏ السلام صورت گرفت، مردی به نام "عامر بن ابی سلامه" خود را به امام علیه‏ السلام رساند و سرانجام در كربلا در روز عاشورا به شهادت رسید. (3)

((تبيان))

----------------------------------------------

منابع :

1.       عوالم العلوم، ج17، ص237.

2.       مقتل الحسین مقرّم، ص199.

3.       همان.

روایتی از امام حسن(ع) در مورد ظهور حضرت مهدی(عج)

 
طبرسی از ابوسعید عقیصا نقل کرده است، وقتی امام حسن (ع) با معاویه صلح کرد، مردم نزد او آمده، برخی نکوهش کردند.

امام حسن(ع) فرمود: "آیا خبر ندارید که هیچ یک از ما نیست مگر آنکه بیعت طاغوت زمان خود را به گردن دارد؛ جز قائم ما(عجّ) که روح خدا ـ عیسی بن مریم ـ پشت سر او نماز می گزارد. زیرا خدای سبحان ولادت او را پنهان و شخص او را غایب می کند تا وقتی ظهور کرد، کسی بر عهده اش پیمانی نداشته باشد. او نهمین فرزند برادرم حسین (ع) و فرزند سرور کنیزان عالم است که خدا غیبتش را طولانی می کند، بعد با قدرت خود در شکل جوانی کمتر از 40  سال آشکار می کند تا بدانند که خدا بر هر چیزی تواناست.»

----------------------------------

منبع : خبرگزاري مشرق

وصف امام علي (ع)

      امام حسن سلام الله علیه :      

       
      لَقَد فارَقَكُم رَجُلٌ بِالأَمسِ لَم يَسبِقهُ الأَوَّلونَ و لا يُدرِكُهُ الآخِرونَ؛      
       
      ديروز مردى شما را ترک گفت كه پيشينيان بر او پيشى نگرفتند و پسينيان به او نمى‏رسند      
      

----------------------------------------------------------------------------------------
      گزيده دانش نامه اميرالمؤمنين عليه السلام، ص 647، ح 648

برخي از مهمترين حوادث دوران امامت کريم اهل بيت (عليه السلام)

یکی از حوادثی که پس از بیعت مردم با امام حسن مجتبی اتفاق افتاد، دسیسه دشمنان برای ترور امام حسن بود. مرحوم صدوق می نویسد: معاویه جاسوسی را به سوی تعدادی از منافقان و خوارج مثل عمرو بن حریث، اشعث بن قیس، شبث ابن ربعی و... روانه ساخت و به هریک از آنها وعده داد که در صورت کشتن امام حسن، 200 هزار درهم، به همراه فرماندهی بخشی از لشکریان شام اعطا کند.

به گزارش مشرق به نقل از مهر، امام حسن (ع) ابتداً خود را برای جنگ با معاویه آماده نمود، ولی در اثر عدم پایداری یاران آن حضرت و به جهت خطراتی که متوجه اصل دین اسلام بود که بیم آن می رفت اصل دین را به نابودی بکشاند، حضرت مجبور گردید با معاویه صلح کند.

دوران حکومت امام حسن(ع) گرچه بسیار کوتاه بود اما بردارنده بسیاری از نکات اجتماعی، سیاسی، اخلاقی و معرفتی است که برای شیعیان می تواند درسهای بی شماری به ارمغان آورد.

حوادثی که در دوران حکومت امام حسن(ع) اتفاق افتاد به شرح ذیل قابل بررسی است؛

1. ترور امام حسن(ع): یکی از حوادثی که پس از بیعت مردم با امام حسن مجتبی اتفاق افتاد، دسیسه دشمنان برای ترور امام حسن بود. مرحوم صدوق می نویسد: معاویه جاسوسی را به سوی تعدادی از منافقان و خوارج مثل عمرو بن حریث، اشعث بن قیس، شبث ابن ربعی و... روانه ساخت و به هریک از آنها وعده داد که در صورت کشتن امام حسن، 200 هزار درهم، به همراه فرماندهی بخشی از لشکریان شام اعطا کند. امام که از توطئه دشمنان آگاهی داشت، حتی در حال نماز از زره استفاده می نمود.

روزی یکی از مخالفان، در حال نماز به سوی حضرت تیراندازی کرد که با برخورد به زره، اثر نکرد. و نیز هنگامی که حضرت شبانه از ساباط مداین عبور می کرد، یکی از منافقان خنجری مسموم بر ران مبارکش زد که موجب شد حضرت در مداین بستری و مورد معالجه قرار بگیرد.

2. خیانت فرماندهان: یکی از حوادث اسفبار که زمینه ساز تضعیف روحیه سپاهیان امام مجتبی شد، خیانت فرماندهان بود. یکی از آنان، فردی است به نام «حکم» که از بزرگان قبیله «کِندَه» بود. امام (ع) او را برای فرماندهی 4 هزار نفر، به شهر «انبار» گسیل داشت. معاویه در نامه ای او را تطمیع کرد و 500 هزار درهم برای وی فرستاد. این فرمانده، دین خود را به دنیا فروخت و روانه شام شد.
 
یکی دیگر از فرماندهان خائن، مردی است از قبیله «بنی مراد» که او نیز به همان شیوه ذکر شده فریفته شد. عبیداللّه بن عباس از دیگر فرماندهانی است که فریب معاویه را خورد. او که فرماندهی 12 هزار نفر را عهده دار بود، شبانه به سوی معاویه گریخت.
 
3. صلح با معاویه: از دیگر حوادث مهم، صلح امام مجتبی (ع) با معاویه است؛ صلحی که به تعبیر امام «برای امت، از آنچه خورشید بر آن می تابد، بهتر بود.» و همان گونه که خود فرمود: «بسان صلح حدیبیّه است.» و به نقل بسیاری از مفسران قرآن کریم امام حسن از این صلح به «فتح مبین» یاد می کند: «انّا فتحنا لک فتحاً مبیناً». امام حسن (ع) ابتداً خود را برای جنگ با معاویه آماده نمود، چنانکه از نظر تاریخ این مطلب روشن است، ولی در اثر عدم پایداری یاران آن حضرت و به جهت خطراتی که متوجه اصل دین اسلام بود که بیم آن می رفت اصل دین را به نابودی بکشاند، امام حسن مجبور گردید با معاویه صلح کند.

----------------------------------

منبع : خبرگزاري مشرق

میلاد کریم اهل بیت مبارک باد ..

ما شیعه ی آل مرتضی می باشیم،
از خاک بقیع و کربلا می باشیم
یک عمر اگر حسین حسین می گوییم،
مدیون امام مجتبی می باشیم


در جود و کرم، دست خدا هست، حسن
دست همه را وقت عطا بست حسن
نومید نگردد کسی از درگه او
زیرا که کریم اهل بیت است حسن

" میلاد خجسته سرور جوانان بهشت ، امام حسن مجتبی (ع) مبارک "

در بررسی ربط زکات و توحید
ذهن همه قفل بود و دنبال کلید
ما فکر حساب خمس بودیم و امام
یک روزه تمام ثروتش را بخشید

" احسان پرسا "



" میلاد خجسته سرور جوانان بهشت ، امام حسن مجتبی (ع) مبارک "

دوشنبه ..

دوشنبه متعلق است به امام حسن(علیه السلام) و امام حسین(علیه السلام) :

امام حسن (علیه السلام) فرمودند :

« بین حقّ و باطل به اندازه چهار انگشت فاصله است، آنچه با چشمت بینى حقّ است و چه بسا با گوش خود سخن باطل بسیارى را بشنوى.»

« هر كه به نیك گزینى خداوند دلگرم باشد، آرزو نمىكند در وضعى جز آنچه خدا برایش برگزیده، باشد.»
امام حسین (علیه السلام) فرمودند :

« جز به یکى از سه نفر حاجت مبر: به دیندار، یا صاحب مروت، یا کسى که اصالت خانوادگى داشته باشد »

«حذر کن از مواردی که باید عذرخواهی کنی ، زیرا مؤمن نه کار زشتی انجام می دهد و نه به عذرخواهی می پردازد، اما منافق همه روزه بدی می کند، و به عذرخواهی

می پردازد.»

زیارت امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) در روز دوشنبه
ابتدا خطابش را متوجّه امام حسن مجتبى(علیه السلام) کند و بگوید:

 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

 

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یَا بْنَ رَسُولِ رَبِّ الْعالَمینَ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یَا بْنَ اَمیرِالْمُؤْمِنینَ،

 

سلام بر تو اى فرزند پیامبر (خدا(
پروردگار جهانیان سلام بر تو اى فرزند

 لطفا براي مشاهده کامل زيارت روي ادامه مطلب کليک بفرماييد.

-----------------------------------------------------------------------------------------

روزهای هفته و تعلق هرکدام به معصومین

ادامه نوشته

حدیث 21

امام صادق (سلام الله علیه) :

كانَ الحَسَنُ(ع) أشبَهَ النّاسِ بِرَسولِ اللَّهِ خَلقاً و سُؤدُداً و هَدياً.
امام حسن(ع) در خلقت و سيرت و شرافت شبيه‏‌ترين مردم به رسول خدا بود.



----------------------------------
پی‌نوشت:
منبع: الإرشاد - ج 2 - ص 5

روزهای هفته و تعلق هرکدام به معصومین

در تعيين اسامى نبىّ و ائمه عَليهمُ السلام به روزهاى هفته و زيارت ايشان در هر روز سيد بن طاوُس در جَمالُ الاْسْبوع گفته ابن بابويه (ره ) به سند از صقر بن ابى دُلَف روايت كرده كه :

چون متوكّل حضرت امام علىّ النّقىّ عليه السلام را بِسُرَّ مَنْ رَاى طلبيد روزى به خدمت آن حضرت رفتم تا خبرى از احوال آن جناب بگيرم ، آنحضرت را نزد زراقى حاجب متوكّل محبوس كرده بودند.

چون نزد زراقی رفتم گفت: چه كار دارى؟

گفتم: بديدن شما آمده ام.

ساعتى با هم نشستيم و از هرگونه صحبتى باهم كرديم تا آنكه مردم را متفرّق كرد و مجلس خلوت شد. باز پرسيد كه براى چه آمده‌اى؟ من همان جواب اوّل را دادم. گفت: گويا آمده‌اى كه خبرى از مولاى خود بگيرى.

من ترسيدم. گفتم مولاى من خليفه است.

گفت: ساكت شو كه مولاى تو بر حقّ است و من نيز اعتقاد تو را دارم.

گفتم الحمد لله.

پس گفت آيا مى خواهى نزد او بروى؟ گفتم بلى.

گفت: قدرى بنشين تا صاحب البريد از نزد او بيرون آيد. من نشستم تا وقتى كه صاحب البريد بيرون شد. آن وقت پسركى را مأمور كرد كه مرا به نزد آن حضرت ببرد.

چون به خدمت آن جناب رسيدم ديدم بر روى حصيرى نشسته است و در برابرش قبرى كنده اند.

پس سلام كردم. حضرت جواب داد. فرمود: بنشين. پس فرمود كه براى چه آمده اى؟ گفتم آمده ام كه از احوال شما خبرى گيرم. پس ‍ چون نظرم بر قبر افتاد گريستم حضرت فرمود كه گريه مكن كه در اين وقت از ايشان آسيبى به من نمى رسد.

گفتم الحمد لله. پس گفتم اى سيّد من حديثى از رسول خدا صَلَّى اللَّهِ عَلِيهِ وَاله روايت شده كه معنای آن را نمى فهمم. فرمود: چيست؟ آن حديث را عرض كردم :

لا تُعادُوا الايّامَ فَتُعاديكُمْ

دشمنى نكنيد با روزها كه آنها با شما دشمنى خواهند كرد.

فرمود : مُراد از ايّام و روزها ما هستيم مادامى كه به پا است آسمانها و زمين ،

شنبه اسم رسول خدا صَلَّى‌اللَّهِ‌عَلِيهِ‌وَاله است و يكشنبه اميرالمؤمنين عليه‌السلام و دوشنبه حسن و حسين عَليهِما‌السَّلام و سه‌شنبه علىّ بن الحسين و محمّد بن على و جعفر بن محمّد عَليهمُ‌السلام و چهارشنبه موسى بن جعفر و علىّ بن موسى و محمّد بن علىّ عَليهمُ‌السلام و منم و پنجشنبه فرزندم حسن عليه السلام و جمعه فرزند فرزندم است و به سوى او جمع مى شوند اهل حقّ.

اين است معنى ايّام. پس دشمنى مكنيد با ايشان در دنيا كه دشمنى كنند با شما در آخرت.

پس فرمود: وداع كن و بيرون رو كه ايمن نيستم برتو و مى ترسم اذيّتى به تو رسد.

ضريح چهار امام شيعه پیش از تخریب به وسیله حکومت سعودی

ضريح چهار امام شيعه پیش از تخریب به وسیله حکومت سعودی
به ترتيب از راست به چپ:

امام حسن مجتبی (عليه السلام)
امام علی بن حسین (عليه السلام)
امام محمد باقر (عليه السلام)
امام جعفر صادق (عليه السلام)


در روایات شیعه آمده است که حضرت امام زين العابدين (عليه السلام) با زهر ولید بن عبد الملک کشته شد. ايشان در مدینه و در خانه خود درگذشت و در قبرستان بقیع کنار قبر امام حسن مجتبی مدفون هستند.